Ψιλικατζού: Για τα 25 χρόνια του δικού μου web

Με ένα σαραβαλάκι που μούγκριζε διαρκώς, μπήκα τότε για πρώτη φορά στο γουέμπ. Είχε πέσει στα χέρια μου ένα τεκ περιοδικό της εποχής, που ανέφερε πως εκεί μέσα διαβάζεις ειδήσεις και βιβλία και κάνεις τσατ με ανθρώπους, κυρίως από την Αμερική. Η πρώτη σελίδα που άνοιξα, όπως ακριβώς την έγραφε το περιοδικό, ήταν η omogenia gr, com θα σε γελάσω, δεν υπάρχει πια.

Εκεί λέει, μπορούσες να διαβάσεις στα ελληνικά και μιλούσες και με Έλληνες της Αμερικής. Μπήκα με χίλιους κόπους ενώ αυτά τα λίγα λεπτά που μου επέτρεψε ο ΟΤΕ να τριγυρίσω, είδα πολλά κιτς και βαρετά πράγματα που όμως ήξερες ότι είναι θέμα μηνών να γίνουν γαμάτα και κυρίως, είδα δεκάδες ανθρώπους να συνομιλούν ανά ομάδες σε «δωμάτια» ταξινομημένα ανά θέμα ενδιαφέροντος, από διάφορα μέρη. Ναι, προφανώς το σεξ είχε το μεγαλύτερο σουξέ.

Ενθουσιασμένη, το συζήτησα στη δουλειά και ένας βλαμμένος νερντ ΙΤ της εποχής (μη φανταστείς, άδειες δισκέτες έφερνε και άλλαζε κάνα μελάνι στον εκτυπωτή και μετά κυριευόταν από το σύνδρομο του θεού ως το επόμενο άκυρο από τα θεογκομενάκια του γραφείου που τον έστελναν να λουφάξει πάλι πίσω από την οθόνη με το γυαλί που έκανε σετάκι με τα μπατομπούκαλα), με έβαλε να μπω στο rotten. Πρέπει να πέρασε μήνας μέχρι να ξεσοκαριστώ και να τολμήσω να ξαναμπώ.

Αποφάσισα ότι το «ιντερνέτ» είναι σατανικό και θα απαγορευτεί οσονούπω, οπότε έχω ελάχιστο χρόνο για να το ξεψαχνίσω. Τότε, η σύνδεση ή μάλλον, ο_θεος_να_την_κανει_σύνδεση χρειαζόταν πολλή ώρα, πολλά καλώδια, πάρα πολλά καλώδια, εξωφρενικά πολλά καλώδια, υπομονή και αρκετά χρήματα για να επιτευχθεί. Χρεωνόσουν αστική μονάδα κάθε λεπτό και άρα για τους λίγους. Ή τους πολύ ανώμαλους.

Οι στατικές σελίδες με αγαπημένο χρώμα το ελεκτρίκ χρειάζονταν 2-3 λεπτά για να ανοίξουν, ενώ ανά πάσα στιγμή κόλλαγε ή σε πέταγε έξω. Το ψαχτήρι μας τότε, δεν ήταν το Google αλλά το Yahoo και βίντεο δεν υπήρχαν. Οι δε φωτογραφίες, ήταν ελάχιστες και σε τραγικές αναλύσεις ενώ έβλεπες μόνο τις μισές διότι βαριόσουν να περιμένεις 4 και 5 λεπτά να ανοίξουν. Οι πιο προχώ σελίδες αναβόσβηναν, είχαν ένα κάρο τραγικά τζιμπράγκαλα για διάκοσμο, έκαναν σβίου σβίου, ενώ τολμούσαν να παίξουν και με φούξια ή φωσφοριζέ κίτρινο. Πάντα σε φόντο ελεκτρίκ.

Ελληνικές σελίδες, σχεδόν καμιά, κάτι που άλλαξε φυσικά σε λίγους μόλις μήνες. Σημείο αναφοράς όλων μας, το in.gr. Όλο κι όλο το ελληνόφωνο νετ, 10 λεπτά την ημέρα, μαζί με τους χρόνους φόρτωσης και κάνα δυο λεπτά ακόμη να διαβάσεις τα ειδησάκια του παράξενα γρήγορου τότε, in.gr. Στη συνέχεια, ήρθε η μαγική και σχεδόν άδεια Wikipedia και μετά, τα φόρουμ. Και μετά πλακώσαμε σα μέλισσες.

Λίγο πριν, λίγο μετά δεν έχει σημασία, όλοι το γνωρίσαμε το νέο αυτό μέσο από τα τσατ, τα φόρουμ, τα μπλογκς, τα τρομακτικά τρωκτικά και τσι εξωγήινοι. Αυτό που θυμάμαι όμως έντονα στην πορεία ως ενεργότατη σε όλα, είναι πόσο το έκρυβα από όλους και αμέσως μετά, πόσο το υπερασπιζόμουν βλέποντας τις προοπτικές.

Είναι το μόνο μέσον που μου έδωσε δουλειά, με εξόπλισε με δεξιότητες που καθημερινά εμπλουτίζονται, μου έμαθε πράγματα που δεν θα μάθαινα σε δύο ζωές, με δυνάμωσε, μου έδειξε πώς να ξεπερνώ άπειρες δύσκολες καταστάσεις, με φέρνει καθημερινά κοντά στους αγαπημένους μου από την Ελλάδα. Μην τα ξαναλέω όμως.

Σήμερα, για άλλους είναι ακόμη ένα μέσο για τυφλές ψήφους εμπιστοσύνης και επιβεβαίωση αυτών που ήδη πιστεύουν. Για άλλους είναι κοκορομαχίες, παραμυθάκια, ψώνια, διασκέδαση, κουτσομπολιό. Για λιγότερους, είναι ο δάσκαλός τους, το ψωμί τους, η τέχνη τους. Πέρασα τα περισσότερα στάδια από αυτά αλλά ανακάλυψα κι άλλο ένα.

Για τους πολύ λίγους μα πολύ σημαντικούς πλέον για μένα, είναι το σημείο που τα μυαλά μας κολλάνε το ένα με το άλλο, ένας παγκόσμιος εγκέφαλος που για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, δημιουργεί εκπληκτική σκέψη και μοναδικά εργαλεία, με μόνο όχημα τη συμπόνια και τα δεδομένα. Το Αύριο.

Και αυτό, λίγοι το βλέπουν και λιγότεροι το αξιοποιούν. Στέκονται στις φρίκες, την εξουσία και τα ψέματα.

Σκέψου μόνο πως οι σελίδες που διαβάζεις εσύ και ένας γνωστός σου, ακόμη και αυτά που βλέπει ο καθένας μας στο Facebook δίνουν μια εντελώς, εντελώς διαφορετική εικόνα του ίντερνετ και εν τέλει του κόσμου μας, στον καθένα. Αν ζητήσεις από την αδελφή σου να βάλετε δίπλα δίπλα το newsfeed σας, θα σοκαριστείς. «Η νέα γενιά είναι χαμένη», «η νέα γενιά είναι μαγική». Όχι φίλε, το newsfeed σου είναι.

Καταλήγω πως ίντερνετ δεν είναι αυτό που πιστεύουμε ή αυτό που πιστεύουν οι πολλοί. Το ίντερνετ, ως το πρώτο αμφίδρομο και εύπλαστο μέσο μπορεί να γίνει ακριβώς αυτό που θέλει ο καθένας μας να είναι. Και πρέπει να θέλουμε την εξέλιξή μας.

Ο άγνωστος στους πολλούς αλλά ίνδαλμα της τότε μπλογκοκοινωνίας adamo, εξηγεί πως άλλο το Internet και άλλο ο Παγκόσμιος Ιστός. Για τους μη νερντζ όμως, αυτά τα δύο είναι ότι είναι για τους ηλικιωμένους σήμερα το Facebook και το Internet. Το ένα και το αυτό. :P

Να μας ζήσει λοιπόν και να ευχόμαστε να υπερισχύσει το άλλο το web, εκείνο της εξέλιξης.