Το να επιχαίρεις γιατί ο Τσίπρας, σαν εξουσία πια, λούζεται όλα αυτά που έκανε στους άλλους όταν ήταν στην αντιπολίτευση, προϋποθέτει την άγνοια του τσογλάνικου-(όπως προσφυώς τον είχε χαρακτηρίσει η Λιάνα Κανέλλη!)-ψυχισμού του άνδρα, που ο μόνος του αντικειμενικός του σκοπός ήταν η υφαρπαγή της εξουσίας και μάλιστα όχι απλά με την απάτη αλλά και με απώτερο ακόμη σκοπό την απόλαυση της-σε ένα μόλις χρόνο ο συβαριτισμός του στρογγύλεψε διογκούμενος. Όσοι λοιπόν αυταπατώνται ότι ο Τσίπρας ζορίζεται ψυχικά επειδή στενεύουν τα περιθώρια του στη διαχείριση της απάτης του, προφανώς δεν έχουν αντιληφθεί ότι ανερμάτιστοι ηθικά άνθρωποι που παρεισφρύουν στην επικράτεια της Ιστορίας μόνο για τις σπουδαίες αρπαχτές που προσφέρει, τα έχουν τέτοια μπακάλικα αισθήματα για προσάναμμα της κωλοπετσοσύνης τους και της κωλοπαιδοσύνης τους. Από τον Παπαδόπουλο του απριλιανού πραξικοπήματος μέχρι τον Τσοχατζόπουλο της ουρανομήκους μίζας, η γκάμα των εκφάνσεων των λογής τέτοιων λεβέντηδων της πολιτικής, της πολιτικής δηλαδή σαν ιδανικά προνομιακού πεδίου αρπαχτής, η γκάμα αυτή λοιπόν κτηνώδους και αφασικού αμοραλισμού είναι απίστευτα πλούσια και ποικίλη. Με το γλυκοτσούτσουνο Τσίπρα εμπλουτίστηκε με αριστερότερες ρητορικές. Σκεφθείτε τί ήταν το 2012 τέτοια εποχή ο Τσίπρας και τί είναι σήμερα. Ξέρετε πολλές αρπαχτές να αποδείχτηκαν τόσο προσοδοφόρες; Ή μήπως κάποιοι νομίζετε ότι ο λαός είναι το μαράζι του Τσίπρα;