Οι γειτονιές στην Κοκκινιά είναι γεμάτες τρισάθλια σπίτια, παραπήγματα με τηλεοράσεις από αυτές με τα τεράστια εντόσθια πίσω από την οθόνη και ψυγεία με σκουριασμένες βάσεις και χερούλια. Ξύλινα παντζούρια συνήθως πράσινα ή καφετιά που διασφαλίζουν το σκοτάδι μέσα στα δωμάτια. Όταν οι γέροι τα ανοίγουν, βγαίνει μία ολοζώντανη μυρωδιά σακατεμένης ζωής. Κάθονται με μία καρέκλα στο άνοιγμα αυτό και επιδιώκουν τη φασαρία της τηλεόρασης. Μουρμουράει θανάτους οικονομικούς και λοξοδρομήσεις. Έχουν αξύριστα γένια πέντε ημερών και πότε πότε μία μαύρη τρίχα ξεχωρίζει στο παχύ κίτρινο δέρμα τους. Τα νύχια τους είναι θολά με μπλε αιματώματα στις γωνίες τους και φοράνε καρό πουκάμισα με κοντά μανίκια από τη λαϊκή αγορά της Τετάρτης που διαπερνά όλη την  οδό Κορυτσάς πέρα από το ΚΕΠ και το μαγαζί που πουλάει χαλβαδόπιτες στη γωνία  έως ότου κόβεται απότομα πριν το έβγα της Θηβών. Καπνίζουν Καρέλια ή Ντάνχιλ ή Μάλμπορο σκληρά. Σαν ταλαιπωρημένοι άγιοι μέσα στο κάδρο τους μνημονεύουν χαμένες φωτογραφίες και περιζήτητες παιδικές αναμνήσεις.

 

Από μέσα, στο κουτί, στο έκτακτο δελτίο, στη τηλεόραση, στον άλλον κόσμο που συμβαίνουν πράγματα: ένα νέο παιδί 22 ετών θέλει να σκοτώσει άλλα παιδιά που έχουν πάει σε συναυλία. Πιο φρικιαστικό δεν γίνεται. Ένα φορτηγό περνάει τη Θηβών με 100 χιλιόμετρα και τα ξεραμένα κλωνάρια των νησίδων που μοιάζουν με ιππόκαμπους σε αποσύνθεση, τόσο αφυδατωμένα, τραντάζονται ολόκληρα. Μήπως ο τρελός αυτός  οδηγός πηγαίνει προς τη στάση των ΤΕΙ στο Αιγάλεω; Να κοιτάξω την επικαιρότητα, έπειτα. Να δω ήταν απλώς ένας επιθετικός οδηγός ή συνέβη κάτι κακό. Στη χώρα που απλώς χρησιμοποιείται για να αφήσεις πίσω ένα μπιζέλι, να προσπεράσεις, μήπως έχουμε αρχίσει να φοβόμαστε πολύ;

 

Από μέσα, στο κουτί, στο έκτακτο δελτίο, στη τηλεόραση, στον άλλο κόσμο που συμβαίνουν πράγματα:  ο Λάνθιμος κερδίζει, φτάνει, φτιάχνει. Η παστωμένη με λευκό τεθωρακισμένο αυγοκομμένο μεικ-απ , υπέρλαμπρη, δροσερή παγοκολόνα χαμογελάει δίπλα στον συμμαθητή μου. Ο Λάνθιμος γιατί έπαψε να επηρεάζεται από την Ελλάδα; Γιατί οι ταινίες τους δεν θυμίζουν τίποτα από την αρχαιοπρεπή Ακρόπολη, την περισπούδαστη κρίση του γένους; Ή μήπως όλα αυτά συμβολίζουν τη χώρα σε ένα αμπαλάζ χολιγουντιανής αισθητικής; Είναι ένας συμβολικός υπερρεαλιστής ή ένας αφρός του τίποτα; Εγώ τον λατρεύω.

 

 

Από μέσα, στο κουτί, στο έκτακτο δελτίο, στη τηλεόραση, στον άλλον κόσμο που συμβαίνουν πράγματα: οι ήρωες των σίριαλ αγαπιούνται κάθε μέρα, κάθε χρόνο σε επανάληψη. Εδώ εμείς αγαπηθήκαμε μία ζωή και κάθε μέρα ήταν πολύ δύσκολη, γιατί αγαπιόμασταν από μακριά χωρίς να ακουμπάμε σάρκα και πνεύμα.