Πάνος Θεοδωρίδης: Ξυποληταρίες

Είμαι σίγουρος πως ειδησεις για βορειοευρωπαίους ιδίως αξιωματούχους που είτε κυκλοφορούν με ποδήλατο στη χώρα τους, είτε, όπως καληώρα ο Εσθονός πρωθυπουργός που παραθερίζει χωρις πομπές σε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο στην Κρήτη, αφήνουν αδιάφορους τους Έλληνες, τουλάχιστον την πλειοψηφία τους.

Νομίζω πως οι περισσότεροι οικτίρουν τους μη φανταχτερούς αυτούς ανθρώπους. Από τα μεσαιωνικά χρόνια, οι αρχές της Πόλης είχαν ολόκληρη διατίμηση για το είδος της πολυτέλειας που έπρεπε να χαρακτηρίζει τις τελετές και τις δημόσιες εμφανίσεις των ευγενών. Η έννοια «βάζω τα καλά μου» δεν ήταν ταυτόσημη μόνον με κάποια προβολή και ματαιοδοξία, αλλά και με την «τιμή» που έπρεπε να αποδοθεί σε κάτι επίσημο, ακόμη και βαθιά μέσα στην δεκαετία του εξήντα.

Η φράση «το ράσο δεν κάνει τον παπά», όπως οι περισσότερες παροιμίες είναι ανακριβέστατη. Υπάρχει ολόκληρη γραπτή επιχειρηματολογία γιά τα πολυτελή άμφια, τις μίτρες και τα χρυσόπαστα εξαρτήματα των ιερατικών στολών. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή αίσθηση μιάς εναλλακτικής οπτικής, αυτά τα κείμενα υποστηρίζουν ότι ο πολυτελώς ενδεδυμένος αποτίει τιμή και σέβας προς το Θείον, που απωθείται απο το ιερατείο όταν εμφανίζεται λιτά ενδεδυμένο, τουλάχιστον στις ιεροπραξίες.

Επέκταση αυτών των αρχαίων ηθών μπορεί να παρατηρηθεί και σε πόλεις όπου ένα διάστημα συνυπήρξαν διαφορετικά μελέτια. Τυπικό παράδειγμα η πόλη του Μοναστηρίου, πάνω στην ιστορική Εγνατία. Εκεί βλέπεις στο κέντρο της, όπου υπάρχει αγορά όχι χωριστή ανά λαό, την συμπαγή, κάπως αυστηρή όψη των κατοικιών των Σλάβων, το εσωστρεφές των μουσουλμανικών κατοικιών και τα πομπώδη μπαλκόνια με έντονα διακοσμημένους τοίχους και ένα σωρό εμφανή χαρακτηριστικά της παιδείας των Γραικών.

Εμένα αυτά δεν μου φαίνονται συμπαθή, όπως δεν συμπαθώ και τον ενεργό αντικληρικαλισμό των οπαδών μιας μορφής δημόσιας συντριβής που παρουσιάζει η προτεστάντικη σκέψη, αλλα στην περίπτωσή μας τη τοπική μας πτωχαλαζονεία που θυμίζει περισότερο τους αγωγιάτες οι οποίοι αντάμωναν σε ξερονήσια του Αιγαίου με Ευρωπαίους περιηγητές. Στις κουβεντούλες που αντάλλαζαν ενίοτε έδιναν τα ονόματά τους, αλλά και τον τίτλο τους: πολλοί ήταν απόγονοι Φράγκων και Βενετσιάνων ευγενώς, με τίτλους κληρονομημένους, τους οποίους με περηφάνεια υποστήριζαν.

Λέω να τηλεφωνήσω σε κανέναν βαρώνο ή υποκόμητα γνωστό, να τον ρωτήσω αν ισχύει πως οι βουλευτές και οι διευθυντές του γκουβέρνου κατάγονται από κάποια ευγενική ρίζα που τους επιτρέπει να διατηρούν τέτοιες υπέρογκες συνοδείες και υπηρεσίες.

Δείτε επίσης:

Νόμος είναι το δίκιο του διαφημιστή

8444b49ec6bcd0cbc16aa75dff272f88.jpg

We won't be silent

stereo-typing