Πάνος Θεοδωρίδης: Ηδονή

Οι νέοι , που κατέχονται από την Αδημονία της Ηδονής και οι γέροντες, που επικαλούνται την Νοσταλγία της Ηδονής, θέλουν πολλά ψωμιά για την την κάνουν πράξη, ενώ των γερόντων σώθηκαν τα ψωμιά και δεν την έζησαν η την ξέχασαν.

Μήτε η άποψη που κρατάει από την αρχαιότητα, πως οι αντιπρόσωποι των πολιτών, πρέπει να έχει πήξει το μυαλό τους προκειμένου να πολιτεύονται, έχει κάποια σημασία, επειδή στην οικονομικά ενεργή περίοδό τους, οι άνθρωποι έχουν πιό επείγοντα ζητήματα να διεκπεραιώσουν,και για την Πολιτική , ξοδεύουν αφειδώς, ένα είδος εν υπερεπαρκεία, μικρής επιρροής, ανυπόληπτο πλην ευκολάκι: τα λόγια.

Το συντριπτικά μεγάλο ποσοστό του Χρόνου που διαθέτουμε για να διαμορφώσουμε Άποψη, είναι αφιερωμένο σε ένα ματαιόσπουδο πεδίο: τον Έλεγχο της Πηγής.

Ένας δημοσιογράφος, μαθαίνοντας ότι ένας καθηγητής Πανεπιστημίου έβγαλε βιβλίο που συνηγορεί για μια άλλη ανάγνωση του Εμφυλίου,δεν διστάζει: καθώς το πανεπιστήμιο είναι το Χάρβαρντ,σοφίζεται στο σχόλιό του, το τερατώδες «χμ, πρέπει να ψάξουμε πώς έγινες καθηγητής».

Μη βιάζεστε, δεν πρωτοτυπεί. Απλώς μπήκε στο βαρέλι που δεν έχει πάτο.

Αν «αποδείξει» πως το Χάρβαρντ παραπλανήθηκε, πιστεύει πως εξανέμισε το βιβλίο.

Αν λάβει στοιχεία πως το Χάρβαρντ έχει καθηγητή με αυτό το όνομα, ο δρόμος προς τον βυθό, δεν έχει τέλος. «Και τι είναι το Χάρβαρντ; μιά ακόμη μαϊμουνιά του Συστήματος».

Οι συνήγοροι του καθηγητή, πριν σκεφτούν, έχουν επιχειρήματα: «Κοίτα ποιος μιλάει. Ο τέτοιος, ο πίξιος και ο δίξιος».

Και τα δύο μέρη, δημοκοπούν μέσα από την μπανιέρα τους, περί υδροφόρου ορίζοντος. Αυτή η συλλογιστική, διαρρέει οριζοντίως όλη την κοινωνία, ιδίως τους ελεγκτικούς της μηχανισμούς.

«Πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών» εξηγεί η Ανάκριση,ερμηνεύοντας έναν φόνο. Άρα, είναι ένας φόνος λιγότερο φονικός.

Και δεν ξέρω καμία περίπτωση καταγγελίας σκανδάλου, που να απασχολεί τα πρωτοσέλιδα, όπου ο καταγγέλων να μη πέρασε από την κρισάρα των Κανόνων Δικαίου, διότι κακώς είχε πρόσβαση στα στοιχεία που προσκόμισε.

Όλα αυτά αναδεύουν με ένα πηρούνι την επιφάνεια ενός πηχτού ωκεανού, του οποίου το βάθος είναι απροσμέτρητο.

Συμφωνώ πως με τα λόγια στομώνεται η Ηδονή, ενισχύεται η κοινωνική συνοχή και περνάμε στο επόμενο πρωτοσέλιδο ή μονόστηλο,με την αίσθηση της Εξέλιξης, ότι υπάρχει κοινωνικός έλεγχος. Αλλά στην βάση, βρίσκεται η διάθεση να μη αλλάξει τίποτε, τουλάχιστον στην διαρκεια της ζωής μας.

Ο δημοσιογράφος, πρόθυμος να ανασκαλεψει τον Χαρβαρντισμό, δεν καταλαβαίνει πως τον ανεβάζει ως ύπατη αρμοστεία στων Ιδεών τη σκάλα, θεωρώντας πως όποιος μπήκε ή δίδαξε στο Χάρβαρντ, έχει σημαντικο προβάδισμα στην Τελετή της Αξιοπιστίας.

Και ο καθηγητής, θα μιλήσει για λάσπη και καταγώγια παραπληροφόρησης, ενώ το επίδικο ζήτημα, είναι τελείως αλλού: στην Γνώμη, στην Άποψη. Η οποία εντέλει θα πραγματωθεί, αφου περάσει από μια ήσσοντα δοκιμασία του «λόγια στα λόγια, κι άλλα λόγια».

Οι καθηγητές Καλύβας και Μαραντζίδης, μου γυρνάνε τα άντερα. Τους διαβάζω προσεκτικά, αγοράζω τα βιβλία τους και πάντα διατρέχω τα άρθρα τους, μετά σημειώσεων.

Εδώ και αρκετά χρόνια, ανάμεσα στο μισό εκατομμύριο λέξεων που γράφω και δημοσιεύω κάθε χρόνο, πρέπει να υπάρχουν μερικές, παιγνιώδεις πάντοτε, δηκτικές λέξεις όπου τους αναφέρω, πεντέξι λέξεις, εννοείται.

Μελετώ τα επιχειρήματά τους,αλλά δεν κάνω delete επειδή οι απόψεις μας διαφέρουν.

Αν υπάρξει συγκυρία όπου θα αναγκαστούν να σιγήσουν, θα πενθήσω.

Όπως δε αφήνω αδιάβαστη, στα όρια του δυνατού, καμία λέξη αριστεριστή, πειθαρχικού κομματικού, κυβέρνησης ή αντιπολίτευσης, θεολογίζοντος ή αναρχικού, χρυσαυγίτη ή τζιχαντιστή.

Και δεν κόβω ώρες ύπνου και καφεδούκλας με τους φίλους μου, επειδή κυνηγω την ποιητική ιδέα και άλλα φλούφλικα.

Αναζητώ παντού ,τον εξ αρειμανίου θηλυγονίας Ανδρείο της Ηδονής, η την εξ εμπνευσμένης πατροκτονίας Αμαζόνα της ίδιας Ηδονής.

Διότι, κατά την προφανώς μη έγκυρη και αναπόδεικτη πεποίθησή μου, η Πράξη βιώνεται. Προκαλεί οργασμούς ή εμφράγματα, βαφτίζεται Μοίρα ή Χρεία η Επανάσταση, αλλά δεν ερμηνεύεται παρά μόνον προσωπικά.

Και τα λόγια, οι λέξεις και οι μορφασμοί, δεν είναι παρά εγγενής μιθριδατισμός.

Για να αντέξουμε το αξίωμα πως οι καλοί χειροτερεύουν με την ίδια συχνότητα που οι κακοί καλυτερεύουν.

Δείτε επίσης:

Ποιος θα βγάλει τα κάστανα από την φωτιά;

9bc3180a85aba19e92903080248fbfeb.jpg

Φθινοπωρινή σουίτα 8/8

Με βία και ηδονή