Εν αρχή ήν ο Μάικλ Τζάκσον. Αυτός ο χαρισματικός μουσικός πλην βασανισμένος άνθρωπος κάποια στιγμή στο βίο του έκρινε ότι ήταν πια αρκούντως διάσημος και ισχυρός ώστε να προσδώσει στον εαυτό του τον προσδιορισμό της αρεσκείας του. Εκεί λοιπόν γύρω στα 1989, οι δημοσιοσχεσίτες του (και της εταιρείας του, που ήταν επίσης πανίσχυρη εκείνα τα χρόνια) ζήτησαν από τους δημοσιογράφους να αναφέρονται στον Μιχαλάκη ως "The King of Pop" (μεταφράζω για τυχόντες Συριζαίους αναγνώστες: "Ο Βασιλιάς της Ποπ").

 

Γιατί το έκανε αυτό; Διότι αισθανόταν κυρίαρχος στη μουσική σκηνή και βιομηχανία, και επιζητούσε απεγνωσμένα την αναγνώριση με έναν τίτλο, έστω και προσωνύμιο. Δεν μπορούσε βέβαια να ζητήσει να τον αποκαλούν "The King" σκέτο, γιατί αυτός ο τίτλος ήταν καπαρωμένος (δικαίως και αμετακλήτως) από το επαγγελματικό είδωλό του, τον Έλβις Πρίσλεϊ. Δοκίμασε να παντρευτεί την κόρη του Έλβις, αλλά αυτός ο γάμος ήταν καταδικασμένος και δεν μπόρεσε να οικειοποιηθεί τον τίτλο του Βασιλικού Γαμπρού για πολύ. Έτσι επέλεξε το "Βασιλεύς της Ποπ", που ήταν πολύ προτιμότερο από το "Φρικιό με τα τρία ρουθούνια" που δεν ταίριαζε σε έναν Άρχοντα.

 

Αρκετοί τον πήραν τότε στο ψιλό. Όμως ο Μιχαλάκης και οι λακέδες του επέμειναν. Υποχρέωσαν το MTV να τον φωνάζει "Βασιλεύ" αν ήθελε να δείξει το βίντεο κλιπ του «Black or White» to 1991, και μάλιστα κατάφεραν να κάνουν τον Μπαρτ Σίμπσον να χρησιμοποιήσει την έκφραση "The King of Pop" σε ένα επεισόδιο των Σίμπσονς. Οπότε ξαφνικά η πλάκα σοβάρεψε, και η έκφραση έγινε ευρύτερα αποδεκτή: αφού το είπε και ο Μπαρτ, πρέπει να ισχύει. Έκτοτε ξεχάστηκε η μικρή αυτή ιστορία, και ο αυτοαποκαλούμενος Βασιλεύς Μιχαλάκης έχει περάσει και στην Ιστορία ως τοιούτος.

 

 

 

Ο σκατόψυχος πλην επιτυχημένος προπονητής ποδοσφαίρου Χοσέ Μουρίνιο έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο ως "The Special One" ("Ο Ιδιαίτερος"). Και σε αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα αυτοεγκώμιο του 2004, το οποίο υιοθετήθηκε πρόθυμα από τον ειδικό Τύπο (για τους αθλητικογράφους θα μιλήσουμε άλλη φορά), και δημιούργησε μόδα στα προσωνύμια, αθλητικά (κυρίως) και μη. Ο Ντέιβιντ Μόγιες, για παράδειγμα, ήταν "The Chosen One" ( "O Εκλεκτός") επειδή τον υπέδειξε ο Άλεξ Φέργκιουσον ως διάδοχο. Ο Γιούργκεν Κλοπ, έγινε γνωστός ως "The Normal One"  (δεν μεταφράζω άλλο, να αλλάξετε κόμμα ή να μάθετε αγγλικά, κατά προτίμηση και τα δύο).

 

Κι εδώ υπήρχαν αρκετοί που πήραν τον Μουρίνιο αρχικά στο ψιλό. Όμως η συνεχής επανάληψη του προσωνυμίου, σε συνδυασμό με την άγνοια για την προέλευσή του, το νομιμοποίησαν. Εδώ θα πρέπει να επισημάνω προς υπεράσπιση της αλήθειας και του Μουρίνιο (μπλιαξ) ότι ο άνθρωπος δεν είπε ότι είναι "The Special One" (Ο Ιδιαίτερος) , αλλά "Α Special One" (Ένας Ιδιαίτερος), λέγοντας ότι και οι παίκτες του είναι καλοί κι ιδιαίτεροι αλλά κι αυτός, έχοντας κερδίσει ήδη ένα Τσάμπιονς Λιγκ με την Πόρτο, δεν είναι ένας τυχαίος μεταφραστής (έτσι ξεκίνησε). Έκτοτε βέβαια την ψώνισε, παίζοντας το ρόλο του υπερ-προπονητή και ανεβάζοντας την αναγνωρισιμότητα και το κασέ του σε δυσθεώρητα ύψη, αλλά αυτό που του αποδίδουν δεν το είπε ακριβώς έτσι.

 

 

 

Ο Μαραθώνιος της Αθήνας αρχικά ήταν σκέτος Μαραθώνιος δρόμος, Μετά έγινε ο "Κλασικός Μαραθώνιος" (λόγω "κλασικής διαδρομής", που παραπέμπει και στην κλασική αρχαιότητα) και από πέρυσι ξεκίνησε να πλασάρεται ως "Ο Αυθεντικός" (στα αγγλικά "The Authentic"), και μάλιστα με ανάλογη διεύθυνση στο ίντερνετ.

 

 

Πόθεν μας προέκυψε η αυθεντικότης; Αυτό πρέπει να το ρωτήσουμε σε διαφημιστές και επικοινωνιολόγους (τρομάρα μας) της κυβέρνησης Σαμαρά, του Υπουργείου Τουρισμού, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Υφυπουργείου Αθλητισμού, του ΣΕΓΑΣ και του ΟΠΑΠ. Κάποιος είχε την ιδέα, κάποιος άλλος την ενέκρινε, and the rest is History. Πάντως μόνοι μας τον βρήκαμε αυτόν τον τίτλο, δεν μας τον απένειμε κανείς ούτε τον κάναμε εισαγωγή. Γιατί μπορούμε.

 

"O Aυθεντικός Μαραθώνιος" ως όρος είναι κάτι σαν το "Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας", (το οποίο ακούγεται ωραία, αλλά ουδείς ξέρει που κείται, απο πού αρχίζει και πού τελειώνει, αλλά όλοι αισθάνονται μια γλυκειά ζεστασιά όταν το χρησιμοποιούν). Είναι ένας όρος-κλειδί που χρησιμοποιείται συναισθηματικά και όχι κυριολεκτικά.

 

Τι σημαίνει "O Aυθεντικός Μαραθώνιος;" Σημαίνει ότι υπάρχουν και απομιμήσεις Μαραθωνίων αλλαχού, που καλόν είναι να αποφεύγονται, γιατί οι μόνοι γνήσιοι και αυθεντικοί φορείς του Μαραθωνισμού είμαστε εμείς και ιδίως οι ψηφίσαντες τον Ψινάκη. Εμείς τονίζουμε και την ιδιαιτερότητα και την αυθεντικότητά μας, γιατί ο Μαραθών ως τοπωνύμιο και επίθετο και διοργάνωση είναι 100% ελληνικής κατασκευής και προελεύσεως, και κανονικά θα έπρεπε να ζητάμε ποσοστά από τους άλλους, τους μη-αυθεντικούς, για τη χρήση του, αλλά έχε χάρη που περνάμε κρίση αυτή την εποχή. Ονομάζοντάς τον μάλιστα "The Authentic", κλείνουμε το μάτι και στο Ζολώτα και κλέβουμε λίγη και από τη δόξα του, αφού κι εμείς μιλάμε αγγλικά με ελληνικές λέξεις. Έστω, μία...